Ik zou het jou beter niet zeggen....

Vorige vrijdag ging ik lunchen met mijn dochter van dertien.

Ze had een vrije dag op school... en vroeg er 's morgens zelf naar.

Zolang ze nog blij is om met haar (oude) vader gesignaleerd te worden, dacht ik :

we verschuiven enkele afspraken en doen dit gewoon.

"Op terras?" vroeg de vriendelijke mevrouw die ons welkom heette.

"Tuurlijk!" zeiden we in koor. Die indian summer in oktober nog snel meepikken.

Een 1-op-1 vader/dochter moment. Enkele uren onverdeelde aandacht.

Het gebeurt niet zo vaak. Meestel is er de dynamiek van het volledige gezin, een groep vrienden of familie.

Ik merk telkens dat de 1-op-1 setting leidt tot andere gesprekken. Het is rustiger op één op andere manier.

Volledige verhalen kunnen verteld worden... zonder onderbroken te worden door iemand die plots over iets totaal anders begint.

Net voor ze pasta pesto kwamen serveren, ging mijn dochter nog even naar het toilet.

In plaats van direct naar mijn gsm te grijpen, keek ik even rond. De andere tafels observeren... genieten van hoe andere mensen connecteren.

Plots werd ik meegezogen in een gesprek enkele tafels verder.

Drie ernstige mannen druk aan het overleggen. Twee aan de ene kant (het leken mij de "bazen"). Een jongere man aan de andere kant van de tafel. Een soort van informele lunchmeeting. Plots hoorde ik één van de bazen zeggen:

"Ik zou het jou beter niet zeggen, maar daar ben je écht goed in. Ik had het meteen door toen je bij ons begon, maar bon... het is beter dat ik jou niet ál te veel complimenten geef hé."

Ik wou het vervolg graag horen maar ondertussen was mijn dochter terug... En dus liet ik mij met heel plezier opnieuw meeslepen in haar tienerwereld.

Toch zat ik er achteraf nog op door te denken:

Waarom gebruikte hij de woorden "ik zou het jou beter niet zeggen"?

Omdat complimenten geven "not done" is?

Omdat hij daarna misschien loonopslag zou vragen?

Omdat hij (teveel) zelfvertrouwen zou krijgen?

Omdat het ongemakkelijk voelt?

Waarderen we elkaar te weinig?

Ik vind van wél. Als (bedrijfs)leider, ouder, kind, vriend, partner,... hebben we hier nog heel veel potentieel (zonder te willen veralgemenen).

Give people flowers when they are alive. In onze cultuur is vaak een begrafenis hét uitgelezen moment om de loftrompet van de man of vrouw in kwestie boven te halen.

De kunst is om oprechte complimenten te geven tijdens het leven. Iets of iemand evident, gewoon of normaal vinden is een grote compliment killer.

Geef 1 compliment per dag. Aan jouw medewerker, jouw baas, jouw zoon of dochter, vader of moeder, broer of zus, vriend of vriendin.

365 complimenten per jaar. Stel dat we dit allemaal doen. Welke positief effect zou dat niet teweeg brengen in deze tijden?

En lees het boek "Waardering werkt" van Ludo Verstraete over de impact van oprechte waardering op het brein, de connectie met jouw medewerkers, meer zelfvertrouwen en een grotere betrokkenheid.

Terug naar vorige vrijdag. Toen we de oprit opreden bij ons thuis zei ik nog tegen de dochter: "ik ben trots op wie je vandaag bent".

Een grote glimlach en dikke knuffel was het resultaat.

En jij... bedankt om de tijd te nemen om deze blog te lezen 🙏

Wie ga jij vandaag een compliment geven?

Heel fijne dag!

Bert Vandebuerie
Connecteer met mij op LinkedIn