Ondergaan of ondernemen

Wat mogen we van geluk spreken. Dat we niet in 1920 leven maar in 2020. Stel je even voor: we hebben geen telefoon, geen laptops, geen internet, geen televisie, geen Skype, geen email,... en we moeten noodgedwongen enkele weken in quarantaine of lockdown. De kinderen kunnen niet via Facebook Messenger bellen met de grootouders (en smileys sturen), ze kunnen geen les volgen of oefeningen maken via de computer, bedrijfsleiders kunnen geen dagelijkse online check-in doen met hun medewerkers, teams kunnen op vrijdag om 17u geen online aperitief-moment organiseren, mensen die alleen wonen worden écht sociaal geïsoleerd omdat er we in "onze koker" moeten blijven.

Het Corona leven zoals het is

Gelukkig kunnen wij dit vandaag allemaal wél doen. Dat maakt het “draaglijker” om de fysieke afstandsmaatregelen aan te houden. Er is geen “social distance", enkel "physical distance”. We hebben nog sociaal contact via technologie met enkele leuke neveneffecten. Er is 0 km file op de wegen. De ochtendrush om alles en iedereen klaar te krijgen is even verleden tijd. Alle sociale “verplichtingen” vallen weg. De avond- en weekend agenda’s zijn plots leeg. Kasten worden opgeruimd, tuinen zijn nog nooit zo vroeg zomerklaar geweest, gezelschapsspelletjes worden van onder het stof gehaald, er is plots tijd in overvloed om te gaan wandelen, lopen of fietsen. Bedrijfsleiders werken efficiënter en kunnen zaken aanpakken die op de lange baan hadden geschoven. Ik heb nog nooit zoveel slaap- en woonkamers van mensen gezien dankzij de online meeting tools, met op de achtergrond kinderen die op het bed aan het springen zijn of even komen kijken met wie mama of papa aan het Zoomen is. Het leven zoals het is… in Corona tijden.

En toch… bijna iedereen die ik hoor spreekt over het gemis aan écht menselijk contact. Ondernemers die in een leeg kantoor zitten en de vibe van hun medewerkers missen, mensen die verlangen om hun vrienden fysiek terug te zien, kinderen die er naar uitkijken om met hun schoolvriendjes te spelen, (groot)ouders die geld zouden geven om hun (klein)kinderen een knuffel te kunnen geven.    

Mijn absolute hoop is dat zoveel mogelijk bedrijven deze crisis overleven.

‍

Gaan we bewuster en soberder gaan leven?

Wanneer mogen we terug op een “normale manier” omgaan met elkaar? Wanneer mogen horecazaken hun deuren weer openen? Wanneer mogen we elkaar terug een hand geven? Wanneer moeten we geen bocht meer maken als iemand dichterbij komt in de supermarkt? Wanneer mogen we terug met een vriend(in) gaan wandelen zonder dat we aan de andere kant van het straat moeten lopen? Dit zijn dé cruciale vragen waar Marc Van Ranst en co de komende weken antwoorden op willen geven. Een enorme uitdaging. Het lijkt mij véél moeilijker dan het invoeren van de maatregelen: hoe bouwen we die nu terug af, zodat zowel de gezondheid als de economie niet (verder) in het gedrang komt. Wanneer is het ver-antwoord dat we de economische heropleving mogen inzetten? Want dat dit nog enkele maanden (jaren?) zal nazinderen staat nu al vast. Het zal een impact hebben op iedereen. Mijn absolute hoop is dat zoveel mogelijk bedrijven deze crisis overleven. Want dit is belangrijk voor de tewerkstelling, de welvaart en het welzijn van ons allemaal. Er zal sowieso een zuivering gebeuren op verschillende vlakken. Misschien was er van alles wat té veel. 

We kunnen ook met veel minder. We gaan allemaal - al dan niet tijdelijk - bewuster, soberder en anders gaan leven. Een terechte bedenking van Inge Geerdens, CEO van CVWarehouse, tijdens één van onze klankbordsessies voor bedrijfsleiders is zeer relevant: gaan mensen na de lockdown ‘s morgens terug in hun auto springen om 45 min. naar hun werk te rijden nu ze stilaan gewoon zijn aan het telewerken? Is het nog nodig om elke werknemer elke dag naar een (veel te groot) kantoor te laten komen? Hoe anders de wereld er zal uit zien weet niemand voorlopig… maar dàt het anders wordt, dat staat buiten kijf. 

Meer nog dan de financiële impact, worden wij hard geraakt in het hart van onze bestaansreden

‍

Sociaal contact is een basisbehoefte

Ik maak mij vooral ook zorgen over de psychosociale naweeën van de maatregelen die nu van kracht zijn:

• Ga ik mijn dochter moeten vragen om geen knuffels te geven als ze haar vriendinnen binnenkort terug gaat zien op school?

• Spreken we binnenkort over “de tijd dat we elkaar nog een hand mochten geven”?

• Wanneer mogen we terug groepen mensen bij elkaar brengen?

Wie mij kent, weet dat dit laatste mijn grootste passie is. De dynamiek van een groep mensen, de verschillende persoonlijkheden en karakters en de manier waarop mensen met elkaar communiceren vind ik werkelijk fascinerend. Mijn bedrijf Connexi is in 2015 ontstaan vanuit de drijfveer om mensen - specifiek ondernemers en bedrijfsleiders - te verbinden. Meer nog dan de financiële impact, worden wij hard geraakt in het hart van onze bestaansreden: ondernemers en bedrijfsleiders fysiek connecteren om hen te helpen in het overwinnen van hun grootste uitdagingen. Die blijft meer dan ooit overeind, als is het nu (tijdelijk) op een digitale manier. De baseline die we in 2015 hebben bedacht, is relevanter dan ooit: dis-connect to reconnect. We zijn nu even gedéconnecteerd… om daarna hopelijk nog sterker te réconnecteren. It's all in the mindset. Ondergaan is geen optie. Ondernemen - creativiteit, positiviteit en veerkracht - is de enige mindset die ons helpt in deze tijden.

Uitkijken naar...

Ik besef nu - meer dan ooit - dat sociaal contact één van onze belangrijkste basisbehoeften is, even belangrijk als eten en een dak boven ons hoofd. Alleen ben je niks. Together we are stronger. We zijn sociale dieren. Isolatie is een straf. Laten we nu vooral nog even de “blijf in uw kot” regels respecteren. Om daarna nòg meer te genieten van de fysieke connectie. Want een praatje aan de koffiemachine, een lunch met collega’s (op minder dan 1,5 meter afstand), een face-to-face afspraak bij een klant of een zomerse barbecue met vrienden of familie... daar kijk ik toch naar uit!

Blijf vooral gezond. Blijf contact houden met collega’s, vrienden, familie, alleenstaanden,... want dat kan. We leven gelukkig niet in 1920 maar in 2020 🙏