“Ik zorgde voor mijn 3 kinderen en mijn bedrijf maar niet voor mezelf”
An Hulsmans is een gepassioneerde en gedreven onderneemster. Ze richtte in 2010 cateringbedrijf Pic Nic Del Mundo en later ook Foodnotes op. In 2016 verliet An het bedrijf omdat beide vennoten het niet eens geraakten over de richting en de snelheid van groei van beide merken. An wilde het bedrijf graag zelf overnemen maar ze was toen hoogzwanger van haar derde kindje. Dus dat bleek al snel een onhaalbare kaart. Scheiden doet lijden... Daarna volgde een periode van twijfel en zichzelf terug heruitvinden. "Je bent jaren ondernemer geweest, je hebt geleefd voor dat bedrijf en dan valt plots alles weg. Ik vroeg mezelf af: wie ben ik? wat wil ik? wat kan ik?" In november 2018 ging het licht uit... Een totale burn-out. Ze deelde heel openhartig haar verhaal tijdens een interview op de Community Meet-in van 5 september 2019.
Hoe zou je jezelf omschrijven?
Ik ben een levensgenieter, ik eet en drink graag, ik hou van gezelligheid. Ik ben mama van 3 jongens (3, 5, en 7 jaar). Daarnaast zou ik mijzelf omschrijven als enthousiast, nieuwsgierig, creatief en iemand die heel graag op ontdekking gaat en nieuwe dingen uitprobeert.
Hoe en waarom ben je gestart met ondernemen?
In 2010 ben ik, op 30-jarige leeftijd, begonnen met een catering-bedrijf: Pic Nic Del Mundo). Ik kwam niet uit een ondernemersnest, mijn ouders waren leerkrachten. Ons eerste concept was een “lunchbus" waarbij we naar bedrijventerreinen reden om een creatieve gezonde lunch aan te bieden. Na 4 maanden hebben we dat concept afgevoerd omdat het heel arbeidsintensief was in vergelijking tot de opbrengsten. De focus werd toen gelegd op catering met specialisatie wereldkeuken. Pic Nic Del Mundo werd als te "geitenwollensokken" ervaren door de bedrijven. In 2014 hebben we binnen het bedrijf een nieuwe brand op de markt gezet met Foodnotes: fijnere keuken voor grootschalige evenementen.
In 2016 ben ik uit het bedrijf gestapt. De co-founder en ikzelf wouden beiden het bedrijf overnemen. Dit is uitgemond in een vechtscheiding. Ik heb mijn “eerste kind” moeten loslaten. Ik vond dat echt heel moeilijk. Ik had toen de tijd moeten nemen om te rouwen, maar ik was zo kwaad op mijn co-founder dat ik onmiddellijk opnieuw wou ondernemen. In september 2016 ben ik bevallen van mijn derde zoon. In december ging ik freelance aan de slag bij Netwerk Ondernemen als regiomanager Oost- en West-Vlaanderen. Tegelijkertijd werkte ik aan een nieuwe start-up. In november 2018 is het licht volledig uitgegaan.
Begin 2018 heb je een LinkedIn bericht gepost waarin je letterlijk schreef “Het vat is leeg, helemaal opgebrand”. Hoe en wanneer heb je dat gedetecteerd?
Achteraf gezien heb ik 2 jaar lang gewerkt met de eerste symptomen. Ik had hoofdpijn, nekpijn, rugpijn, kon mij niet meer concentreren en niets meer onthouden. Ik zag geen toekomst voor mezelf, dacht dat ik niets kon. Ik was van streek bij de minste opmerking en weende veel. Op een gegeven moment voelde ik veel apathie voor die job, de betrokkenheid was weg, er zat “eelt op mijn ziel”. Ik deed maar voelde haast niets meer.
Toen ik ’s nachts hartkloppingen en angstaanvallen begon te krijgen, ben ik naar de psycholoog gegaan. Die stelde de diagnose “burn-out”. Dat kon ik aanvankelijk moeilijk geloven. Ik weet het aan de levensfase waarin ik zat: 3 erg jonge kinderen in combinatie met een uitdagende professionele carrière. Achteraf bekeken heb ik daardoor veel fysieke signalen genegeerd.
Ik heb geleerd om mezelf op de eerste plaats te zetten
Wat deed je nadat de psycholoog de diagnose gesteld had? Viel je dan direct stil?
Ik heb eerst mijn man gebeld en veel geweend omdat ik het zelf niet kon geloven. Daarna naar mijn co-founder om de volgende meeting af te blazen, en naar Netwerk Ondernemen om te zeggen dat ik niet meer terugkwam en minstens 6 maanden out zou zijn. Dan ben ik in mijn bed gekropen en er 3 weken niet meer uitgekomen, enkel om te eten en mijn kinderen af te halen van school.
Je bent energiek en enthousiast, de perceptie is dat dit soort mensen het niet tegenkomen. Heb je vaak de reactie gehad “Jij toch niet?”
Heel vaak. Maar tegelijkertijd kreeg ik ook veel mails en berichten van mensen die het ook hadden meegemaakt. Ik heb er heel veel aan gehad om met die mensen af te spreken en te vernemen hoe zij er mee omgegaan waren, hoe lang het bij hen geduurd had, wat ze gedaan hadden om er terug bovenop te komen. Ik ben die mensen heel dankbaar voor hun openheid en steun.
Denk je achteraf soms “Hoe had ik dit kunnen vermijden”? Of heeft dat weinig zin?
Wat er is misgegaan is een opeenstapeling van dingen:
Ik had na Pic Nic Del Mundo en Foodnotes 6 maanden tijd moeten nemen om te rouwen en rusten. Ik heb daar veel verdriet over gehad maar ik heb dat niet in de ogen gekeken. Dingen gaan niet zomaar weg.
Ik ben jarenlang “chief shit cleaner” geweest. Ik heb mijn bedrijf opgericht vanuit een pure passie voor food. Ik haal mijn energie uit het ontwikkelen van creatieve concepten, strategisch denken, producten en diensten verbeteren en in de markt zetten. Maar bij het runnen van een bedrijf komen ook veel operationele zaken kijken. Onze operationele processen stonden niet op punt en dan loop je constant achter de feiten aan. Op den duur was ik enkel nog operationeel manager. Ik heb veel energie gestoken in dingen die ik eigenlijk niet graag deed. Het is niet omdat je iets goed kan dat je er ook energie van krijgt.
Ik heb teveel willen doen op korte tijd. Ik stond vroeg op om eerst met WineSense bezig te zijn, dan begon ik aan Netwerk Ondernemen, er kwam ook veel avondwerk bij. Ik heb mij ‘zot gewerkt’ en achteraf pas gerealiseerd dat je soms gewoon rust en ontspanning moet nemen. Van hard werken op zich krijg je volgens mij geen burn-out, maar je moet wel met de juiste dingen bezig zijn, met de dingen die je graag doet en waarvan je energie krijgt. Ik was ook heel betrokken bij mijn werk en kon het heel moeilijk loslaten. Ik nam geen rust en die verantwoordelijkheid ligt bij mij. Een gebrek aan waardering voor het werk dat ik deed heeft zeker ook meegespeeld.
Hoe lang heb je "niets gedaan" erna?
3 tot 4 maanden helemaal niets. Het ging gewoon niet.
Wat is na de rustperiode de eerste actie die je doet?
Ik ben terug met WineSense gaan exploreren. WineSense ontwikkelt software die wijnhandelaars helpt om een beter inzicht te krijgen in de smaakvoorkeuren van hun klanten en om altijd en overal een professionele klantenservice aan te bieden door middel van persoonlijke maar volledige geautomatiseerde wijnaanbevelingen. Ik beperkte dat wel tot 2-3 uur per dag. Bij burn-out heb je namelijk de neiging teveel te willen doen in de periodes dat je je wel goed voelt. We hebben in die periode mockups laten maken om te tonen aan de markt en investeerders.
Ik had gehoopt een doorstart te kunnen maken, maar door problemen met de verzekeringsmaatschappij had ik geen recht op een gewaarborgd inkomen. Omdat ik ooit een postnatale depressie had, werd ik uitgesloten van een tegemoetkoming. Ik heb advies ingewonnen om deze beslissing aan te vechten maar ik heb dit laten gaan. Ik had er geen energie voor en wou me focussen op mijn genezing. Ik heb mijn financiële buffer moeten gebruiken om te genezen. Door de financiële stress kon ik mij ook niet meer focussen, dus heb ik een freelance opdracht gezocht die ik graag deed en goed kon, en waar ik ook onder de mensen kwam. De overige 2 dagen ben ik bezig met WineSense. Ik zie wel of het lukt.
Jouw ambitie was om in 2019 terug gezond te worden. Hoever sta je nu in dat proces?
Het gaat beter, dat merk ik onder andere aan mijn concentratie, maar ik heb ook wel al 2 dipjes gehad ook, wat niet abnormaal is bij burn-out. Ik wandel en loop veel, doe aan yoga en heb mijn eetstijl aangepast.
Iedereen heeft wel een mening over burn-out, een begrip dat soms te pas en te onpas wordt gebruikt. Hoe kijk je daar nu zelf naar?
Veel mensen denken nog dat burn-out is voor mensen die geen goesting hebben om te werken. Ik heb veel vragen gesteld en zelf veel info opgezocht want de klassieke geneeskunde weet er zich geen raad mee. Blijf thuis, rust goed, neem antidepressiva en klaar.
Chronische stress zorgt ervoor dat je lichaam heel veel cortisol aanmaakt, dat je bijnieren uitgeput geraken, dat je hormonen helemaal in de war zijn, dat je angstaanvallen krijgt. Burn-out ontregelt heel belangrijke systemen in je lichaam, het is niet iets puur psychologisch.
Ik heb hulp gezocht bij een orthomoleculair geneeskundige. Ik ben te rade gegaan bij twee psychologen en ik heb ook een coaching opleiding gevolgd. Daardoor heb ik de antwoorden gevonden die ik zocht, ook om te vermijden dat het in de toekomst nog eens gebeurt.
Nu kan ik ook gewoon “zijn”. Vroeger moest ik altijd doén.
Zijn er dingen die je kan doen om te vermijden dat je ineen burn-out terecht komt?
Een aantal dingen die spontaan in mij opkomen:
Ik was mezelf echt kwijt, zorgde voor mijn 3 kinderen en mijn bedrijf maar niet voor mezelf. Zelfzorg - of zoals Bjorn Accoe dat noemt Wij-tijd met jezelf - is super belangrijk: sporten, bewegen, gezond eten. Ik heb geleerd om mezelf op de eerste plaats te zetten. Jezelf rust gunnen is zo belangrijk, dat deed ik echter niet.
Wees je bewust van wat de eerste symptomen zijn: concentratieverlies, het gevoel dat je prestaties minder zijn, opgefokt zijn, niet meer willen sporten/ afspreken met vrienden (eigenlijk de dingen die mij energie gaven) omdat je te moe bent,… De weinige energie die ik nog had, gaf ik aan mijn grootste energievreter: mijn werk. Dit heeft gezorgd voor een sneeuwbaleffect.
Doe dingen die je energie geven. Omring je met mensen die je energie geven, niet met “energievampieren”. Voor mij zijn dat mensen bij wie je gewoon jezelf mag en kan zijn met al je mooie maar ook minder mooie kantjes
Durf nee zeggen, zonder schuldgevoel ook.
Ik ben erdoor ook spiritueler geworden. Ik doe nu aan yoga en meditatie, iets wat iedereen kan dat doen trouwens, voelen en ademhalen. Zo kan je de knop leren afzetten. Nu kan ik ook gewoon “zijn”. Vroeger moest ik altijd doén. Het is belangrijk om connectie te maken met je lichaam. Je lichaam vertelt je namelijk hoe het met je is. Het lijf liegt niet.
“Bufferen” helpt mij om in evenwicht te blijven. Ik zorg ervoor dat de dingen die ik moet doen, afgewisseld worden met de dingen die ik graag doe en mij energie geven. Het moeilijke aan ondernemen en kleine kinderen is dat je geen meester meer bent van je eigen tijd. Er gaat heel veel tijd naar zorg. Mijn gezondheid en het geluk van mijn gezin komen eerst nu. Als de basis goed is, komt de rest vanzelf. Ik heb vertrouwen in het proces.
Bedankt An voor dit openhartig gesprek.
