Ik ben (niet) alleen op de wereld
Al jaren zat ik ermee in mijn hoofd. Enkele dagen helemaal alleen weg.
Alleen met “me, myself and I”.
Maar het was er nog niet van gekomen.
Door het werk. De drukte van het gezin. Afspreken met vrienden of familie.
Kortom: excuses.
Misschien ook geremd door de gedachten van: “wat gaan de mensen daarover denken?” of “is dat niet raar?”
Er is sowieso een groot verschil tussen:
Het zit in mijn hoofd
Ik spreek het uit
Ik plan het in
Ik doe het
Ik zat dus enkele jaren in fase 1. Afgelopen weekend was er fase 4. Een weekend alleen weg naar “d’Ardennen”. Even bekomen van 12 intense maanden. Toen ik het vorige week aan enkele mensen vertelde, krijg ik de reactie van: “Super. Dit zit ook al lang in mijn hoofd”
Of ze vroegen:
“Wat ga je dan allemaal doen?”
Op dit laatste antwoorde ik steevast:
“Geen idee. Dat zie ik wel als het zover is.”
Vertrekken zonder plan. Heerlijk.
Wat heb ik dan gedaan? Niks spectaculairs.
Het haardvuur aangestoken (voor de gezelligheid met me, myself and I).
Eten gemaakt (gaat vlotjes voor 1 persoon).
Gaan lopen(bergop in de Ardennen valt serieus tegen)
Een geweldig boek gelezen (James Rhodes: hoe muziek mijn leven redde)
Gewandeld (op en rond het hoogste punt van België)
Dit laatste was fantastisch. Op zondagmorgen. Geen mens te bespeuren.
Blijven stappen. Tot het einde van een uitgestippeld pad. Zoeken naar een nieuw pad. Of zelf een nieuw pad creëren. Even een ik-ben-alleen-op-de-wereld-gevoel. En toch ook niet. Want je bent nooit alleen. Ook al zijn er niet direct mensen om je heen.
Blij dat ik niet in fase 1 ben blijven hangen. Het was een mooie stretch van de comfort zone. Ik ga er een jaarlijkse gewoonte van maken. Een “Alleen op de Wereld-weekend”. De volgende is al ingepland.
En jij? Wat zijn jouw momenten om even afstand te nemen?
Fijne dag!